Yuva

Evet uzun bir kavrayıştı
Küçüklüğümden beri.
Beynimin aç kıvrımlarını
Dolduran bir sürü soru,
Bir sürü şüphe,
Hepsinden geçmek kolay değil
Ağır ağır tırmanmak gerekti.

Kadın,
Ne kadar güzel
Lakin onca güzellik varken
Aklını örten şeytani fikirler döner
Ne için var olduğun unutur,
Erkek içinde öyle.
Ama kadın için şartlar daha zor gelişir.
O insanlığı büyüten
İnsanlığın annesi olan.

Şehir tüm gerçekliğiyle çöktüğünde gecede
Yalnız mahsum bir kadın geçer
Elleri ceplerinde, bakışları önde.
Yalnız bir yol tutturmuş
Yüreğinde fırtınalar
Kendinden çok ötede bir yerlerde
Sıcak rahat bir yuva arar.

Gece kaplamış dört yanı
Her şey sessiz
Bir kadının ayak sesleri
Dolduruyor çıkmaz düşüncesinin
En derinlerini.

Büyük bir bina,
Kat be kat örülmüş kendi içinde
O nazik o narin ruh
Sanki bu bina altıda ezilmiş.

Ağır ağır çıkar merdivenlerden
Bir dünya taşıyor sırtında
Gün bitimiyle biten
Bir zaman değil
Ruhundan kopan
Bu çark içinde dolanıp dolanıp ezilen
Narin sevecen bir yürek var.

Kaç darbe daha vuracak latif ruha
Bir kadın kaç parçaya bölünür
Anne, bakıcı, işçi, temizlikçi
Memur, her daim hazır olan
İnsan mı?
Erkek olmak kadınların
Penceresinden görmeye engel değil.

(Mart 2011 İstanbul)