Yüzüm Hüznümü Benimsemişti...

Tutsaktım gecenin karanlığına,
Yitik bir aşkın ardıydım,
Yalnızlığın acıyla birleştiği yerde,
Kapana kısılmış gibiydim...

Ağlayışlar çare değildi artık,
Tükenişin gerçek yüzüydü bu,
Yıkılmışlığın ötesi,
Bir enkaz misali umursanmazdım.

Umutlar bitti bitiyor dediğim andı,
Ve bittilerde...
Çözüm arayışına girdiysemde,
Sonuç değişmiyordu...

Hüznüm yüzümü,
Yüzümde hüznümü benimsemişti,
İfadeler gerçekçiydi,
Gerçeklerde yalanın gölgesi...

Kader, Sevinç, umut...
Üçüde yalnız bıraktı beni...
Yaşamak buysa...
İstemiyorum.