Yüzümdeki Maske

yüzümde yine gülümseyen maskem
gülüyorum çevremdeki insanlara
herkes mutluymuşum gibi davranıyor
bilmiyorlarki her gülümseyişte
iki damla gözyaşı var
anlamıyorlar...
gece yattığım zaman çıkarıyorum maskemi
koyuyorum yatağımın baş ucuna
bakıyorum aynaya iki tane ben var karşımda
gündüz başka gece başka iki yüz
ben bile tanıyamıyorum bazen kendimi
aldanıyorum mutluluğumada
mutsuzluğumada
geceleri daha çok seviyorum bu yüzden
kimse görmüyor mutsuzluğumu ve
gözyaşlarımı...
karanlığın içinde hem kendimi kaybediyorum
hem de maskemi
yoruluyorum artık ikili oynamaktan
sıkılıyorum,bunalıyorum
ağır geliyor,direnemiyorum
taşıyamıyorum artık yüzümdeki fazlalığı
ama zorundayım...
çevremdekilerin beni mutlu görmeleri için
yapıştırmalıyım yüzüme yine yalandan gülümsemeyi
öyle çıkmalıyım aydınlığa
bendekini bir ben bilmeliyim
anlatamam derdimi kimseye
o kadar ağır o kadar büyük ki
anlatmaya kelime bulamam
ifade edemem kendimi kimselere
yoruldum dert sıkıntı anlatmaktan
gözyaşı dökmekten utanıyorum artık
insanların karşısında
içim ağlasada gülüyorum aslında
her gülümsemede iki damla gözyaşı
her kahkahada haykırışlarım var
gül diyorlar artık bana
gül...
hep gül diyorlar
sana mutlu olmak gülmek çok yakışıyor diyorlar
sadece yakıştığı için mi gülmeli insan
hayır...
hayır ben yapamam
mutlu olamadan gülemem
içimden gelmeyen bir şeyi beceremem
bu yüzden maskem var işte yüzümde
kendimi üzdüğüm gibi
çevremdekileride üzmemek için
bu oyunu oynuyorum
mecburum...
yüzümdeki maskeyle gerçekten mutlu olup gülene kadar
yaşamak zorundayım
içim ne kadar kahrolsada
canım ne kadar yansada
yalanda olsa yapmak zorundayım
ÜZGÜNÜM...