Zakir

Hayatın nefes alma meselesini

kör bir kuyunun dibinde bırakıp

unutup her gün gibi güneşin doğuşunu

uyanırken sabahına kuşlar gibi

bir lokma ekmeğin telaşında

sahibi ruhumuzun salasını okuttu

yollar boş yüreklerimiz inadınla dolu

ah neymiş bu sendeki bitmez uyku

yüzümüze çarpan suyun üşüten

saflığında bulduğumuz huzur

kalk diyordu ayağa durma saf tut

manzara kıyamet teşbihinde hata

tespihin ucunda yemyeşil gözlerin

parmak uçlarıma kadar göz yaşı

damarlarımın son noktasına ulaşan dua

göremezsin açmaz isen gözlerini

ayaklarını yere vurdukça yol

göz açıp kapamada biten mesafeler

kalp açan anlık nazar günah kapılarına kilit

dolu dizgin soylu atların gerçek süvarileri

son haberin müjdecisi çölden

kurtuluş diyerek çıktı geliyor uyan

kaç asır üç beş dakikaya sığdı

vaktim var diyorsan ömrün tümden yalan

Ey gece yolcusu kalbinin sesini

duymaz mısın