Zaman

yollar uzuyordu ayaklarımın altında,
kargalar üşüşüyordu başıma,
şarkı söylediklerini sanıyorlardı, kart sesleriyle,
isyan ediyorlardı hayata,
gözbebeklerim donuyordu, bu karmaşa da..
yine veda ediyordu, bana gökkubbe,
yine bir veda havası vardı izmirde..
insan kokuları vardı burnumda,
çocukların şen kahkası kulaklarımda,
neydi kaybettiğim, zamandan başka,
insan niye baş edemeyeceği şeyle kavga eder ki?
oysaki en büyük düşmanımdı zaman,
en güzel günlerimde akıp giderken,
en kötü günlerimde kovaladıkça ben, sayıyordu yerinde...
beklenen olduğunda uzuyordu adeta...
evler düşüyordu, şehrin sokaklarına..
kalabalık oluyordu caddeler,
boşalıyordu sonra..
gece oluyor gündüz oluyordu,
kimisi ölüyor, kimisi yeni doğuyordu,
zaman şekillendirirken insanları,
kimini içinde yokediyordu...
zamanla yarışmak bir yana,
zamanı rakip olarak bile alamıyorduk karşımıza,
gökdelenler oluyordu,
insanların değersizliğini gösteren,
onun tepesinden bakınca dünyaya ,
en değerli oluyordun hayatta...
ve kaybolup gidiyordu bir deniz yıldızı,
bir gece vakti sahile çarptığında...