Zaman Tüneli

Günün yorgunluğu ile adımlarken yolları
Akşam vakti,iş çıkışı,
Omuzlarımda derman kalmadı.
Evime doğru yön tutmuşken
Kaldırımda üç-beş çocuk
Yaşattılar bana ölümsüz anılarımı...


Onca yılı biran silip,
Zaman tünelinden hızla geçtim.
Akşam karanlığı günü boğmaya başlarken,
Biz hala top peşinde terleştik,
Anaların sesinden çıkan ^^gelin^^ cümlesi
Biran boğazımı düğümledi,gözlerimde hüzün belirlendi...


İşte o an mazimle bir başına
Daha bebektim kaybettiğimde anamı,
Babam ona keza hiç görünmedi.
İkiside terk etmiş ,birbaşına bırakmışlar beni.
Dört kişilik bir ailede,halamların yanında,
Onbeşinedek varolduğum çatıda...


Fren sesiyle irkildim,
Bu güne geçtim.
Hiç farkında olmadan yol ortasında
Geçen arabaların arasında buldum kendimi.
Hayat bu ya ,feleğin oyunuyla bir anda
Benide alıcaktı,anamın-babamın yanına...


Perde inmişti gözüme birden,
Flim şeridi gibi geçti hayatım gözönümden.
Eve varmak üzereyken bilincimi kaybettim.
Konu-komşu toplaşmış başımda,
Kimi su içirir,kiminin dilinde dua
Bu günde eceli alt ettim ikikez çağırmasıyla...

HER HİKAYEDE VATDIR GERÇEĞİN İZLERİ

HAYAL GÜCÜ,RUHUN BENİMSENMİŞ PAK ÖZÜDÜR.

DOSTLARIMIZ AZALDIĞI DERECEDE ,ÖLÜME BİRAZ DAHA YAKLAŞDIK DEMEKTİR.

NE YAZIK Kİ,BAZEN BİZ İNSANLAR BAĞIRMADIKÇA,SİZ İNSANLAR DUYMUYORLAR..



01/02/2011
İZMİR