Zamanın Pençesi

İçimde küf tutmuş bir zaman var

Zamanın pençesinde sıkışmış bir an gibi

Dokunsan dağılır, sussan büyür

Ağırlığını omzuma astım yıllardır

Kimse görmedi; ben eğilmedim çünkü

Sonra yağmur yağdı üstüme, adımı sormadan

Islanmışlığım kader sanıldı

Oysa her damla

Zamanın pençesine karşı

Bir suskun direnişti içimde

Tenhalıkla barıştım

Kalabalıklara küstüm

Gölgeme yaslandım geceleri

Zaman bastırırken bile

Işığı beklemeden ayakta durdum

Yarım cümleler kaldı ardımda

Zamanın pençesinden kurtulamayan

Tamamlanmayan her şey bendim