Zavallı Yürek

Gün sabaha,
Sabah da güneşe küsmüş
Yine acılar
Yine dertler
Zavallı yüreğe üşüşmüş.
İşte bitmeyen acının
Dinmeyen sonsuzluğu...


Karanlığa alışamadı yürek
İçinde korkak bir ölüm gizleniyor
Ebediyeti sezmiş
Birazda canından bezmiş
Bir türlü acılara dur diyememiş
Zavallı yürek...


Kefenlediği ölümü
Zulasında saklıyormuş
Her gece,
Karanlığa inat
Ölümü kokluyormuş
Zavallı yürek.


Sormuşlar neyin var diye
Diyememiş içindeki derdini
Dile getirememiş çektiği işkenceyi
Yarası azmış
Kanamaya başlamış
Zavallı yürek.


Suskun kalmış
İçine yoksulluğu almış
Sonra oturmuş en tenha köşeye
Ve geçmişe dalmış
Zavallı Yürek



DeLi-oĞLan