Zemheri Aşkımdın Sen Benim

kuytu köşelerden çıkıp ortalığa
kalabalıktan nefret edercesine süzgün
ilk çiy tanesi dudaktan kalbe yönelirken
damar şarkıların nakaratında hep sen vardın
sensiz ne baharı ne de kışı yaşardı şu deli gönlüm
zemheri aşkımdın sen benim

helalleşmek isterdim gözlerinde
deli poyraz yamaçlarında
bilirsin ki nazlarında
ele avuca sığmaz mizaçlarında
zemheri aşkımdın sen benim

baharın bitimindeki hazana denk
sitemkar yürekse sızıyla örtüşmüşken
ilk aklıma gelensin bilir misin
sonbaharın yapraklarındaki sarılıklarla
ölümü hatırlamaktan çok yaşarım nedensiz
zemheri aşkımdın sen benim


elde kırk yıllık hatırın sonunda
bir yudum kahve tadında
dizlerine vurup kayboluşunda
gam yüküyle dudak büküşün var ya
zemheri aşkımdın sen benim...