Zemheri Kesiği

sarılıp sımsıkı
terk edilen ıssıza kardan adamlar gibi
şimdi doğu tarafımın
buz tutan geceleri

üşürsün

bu şehir
savunmasız yakalar ellerini
emanet eder sana
ölü ankalar dolu yıkıntılarını

üşürsün

çarpar gitmelerin bir kaldırıma
zift edilmiş aşkların üzerinde
tüketir gücünü kimsesizlerin

üşürsün

kor çabalar düşlerin
yanma umudu içerisinde
ıslak kış kibritlerin

üşürsün

sıkı bir şiir ısıtır dudaklarını
sonra bir şiir
bir şiir daha
yanar dudakların titrer hiç bedenin

üşürsün

gök pencerelerine dokunur nefesin
saçların kaçışır siyahlardan çığlık çığlığa
köşeden uzaklaşır
elveda gençliğin
sırasını savdığın yaşam intiharında

üşürsün

bir kedi önünde geçmişi yırtar
deler geçersin karanlığı

rengin
morg mavisi

açık sözcüklerin
kar sesi

altı gözlerinin
kesik zemheri

koşar
kardan adama sarılırsın

tıpkı dün gibi