Zemheriden Seslen

Bilmelisin;
kalp nadim sana...


usulca soğurken sorular sevgisizliği soludum
sende tümden gelim metaforlar
dilimin sessiz kesiğinde üşüdüğüm dipsiz sokak
ucuz beyazıyla raksta buz çiçekleri
bende tüme varım korkular
habersiz kalmışız kıyametin ortasında
cumanın deltasında


tarih buz öpücüğünü örtünmüş uykuya göçüyor
ellerimde ısrarının kadife dokunuşları, içimde
kesif sesti yankılanan bismillah
rahmet acıtmaz sepkenini vurdukça
yüksek bakıyor kubbeler
vaktinden uzak allahuekber
gözlerinin fedasında İstanbul durdukça
içine çekilip hazzıyla gecenin
sevdan elhamdülillah

Kaçışın hayrı yok selam kesilmiş dudaklar

Varlığının içinde beş para etmiyor yitikliğim
var hükmünü kaybetti yoksa, -yok es-
kör yordamı arayıştır bu biraz kaygı
kalbin çarpması telaş sevincin infazı
biraz da sabah özlemli korkular

uzun koridorlar yükseldi inerken dibe
kir, pas ıssızın uzağına durmaksızın sustuk
çözüldük bakışmasında mecburiyet duraksız yalnız
biraz kin dozu kaçmış nefret
bunca yalan saklayamazdı elbet cefayı
feda desem değil bilirim
o anın zevkine aşinaydı zayıf bedenim


Saat aktıkça boşluğa kınından sıyrıldı şehvet
rüzgar ıslık çaldı serenat
onca sıradanlığın altında ter boşaldı çırılçıplak ten
çığlıkça korku bu en helal günahı örten

günü doğmazdı mevsimin sabahı kör
ya güne düşecek iki satır şiir
ya dilimize yemin

Çıkarken mevkisine başlangıcın
Yumruklarımızda apaçık giz saklayamadığımız
bildin ne son ne ilksin
ellerinde öldüğüm

Unutmaz bakınca aynalar geçmişe
o gün azıcık küfrün içinde sarıldı kefene
o güne debbah oldum vurdum serden yere


gelecek;
ödeşmeye meyil edilmiş
bugün;
ölene dek sürecek
yarın;
sana esaret
yine de sevmek;
zemheriden sana seslenmek,

İsyandır sevmek.