Zeyda

//Yardan gelen şiirim hiç olmadı!
Bu şiir kendime. . .//


Aşkın gözleri emzirirken geceyi
Beşikten atlama zeyda
Ölüm hak değil mahşer-i aşk(ımız)a!

Mevlana'nın kaleminden yazılır bu sevda
Kelamı devrik ruhum, hüzünler savurur yüreğimin acıyan yanına.
Bu ölüm Şemsin avucunda durduğunda
Ecelleri sustur yüreğinde zeyda.

Azrail saklanırken gecenin koynunda
Göz çeperlerimden akıt ruhumu.
Kıyametim olsan da
Bırak! Vuslatın Hira dağında asılı kalsın!

Soğuk intihar gibi kalsın dudağımın kıyısında adın.
Gidişini silerim yüzümün gölgesinden
Üzülme zeyda.
Kaderimin ellerinde keder ağlasın!

Günahlarım ıslansın dualarımın seccadesinde.
Dağılsın siyah saçlarım kefenim tülünde.
Gülüşlerin düşsün toprak kokan ellerime
Sonra gözlerini dök yüreğime
Her damlasıyla cehennem narımı söndür zeyda.

Aşkı nurumu abdestinde temizle
Ve sonra
Söndür kabrimin ışıklarını zeyda
Annem gelsin aklıma!

Ruhumu emzirirken parmak uçlarımın ateşi
İrşadına çağır ya Rab beni.
Acizliğime sığındım, zeydama kurban gittim
Tövbe-i Nasuh ile affına vardır
Affet ya Rab çaresiz bedenimi.

Günahlarım Azrail'in kanatlarında asılı kaldı
Yüküm ağırdır seni alamam yanıma.
Bana ah edenler oldukça
Allah dedikçe içim, inan bana rahmet yağacak zeyda.

Bırak gideyim zeyda
Ölüm yeniden dirildiğinde, mavi sema asılı kalır gözlerimde.
Çek bakışlarını üzerimden zeyda
Ölemiyorum!