Zeynep

zaman denen düşman neydi bana bu kinin
ellerimdeydi mutluluk ansızın zehir ettin
ya ben bahtsızdım ezelden ya sen acımasız katil
ne yakın dur bana ne dokun yeter önümden çekil
ektiğim günah da yoktu hasadıysa biçtiğim
paylaşmadın bir güzel anı kederdi tek bildiğim


yıllar molasız koşarken ömrümün baharında
ıssız yerlerde yittim kimsesizdim çocukça
lâl olmuştu dilim gözlerim mil çekili
mahşere bıraktım artık her günahı her işi
artık yeni bahçeler içindeyim her çiçek al
zaman denen canavar artık benden uzak kal