Zeytin-u Açlık

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin.
Hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, Ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için.

Nazım HİKMET

Adam;
Gövermiş lokmaların
Yüreğine vursun/ki
Gıdımlık hayatın
Ölü benizi dolsun
Şiş damarlarına
Zeytin-u açlık
Terbiye eder
Sen gibileri

Eğer!
Karaysa çocukların bahtı
Yağmur ana tasla dağıtır
Önceden verdiği üzümü
Yağı çıkmış zeytini
Somun karası
Süt katığı
Çanağı...

Ve...
Bükülmüş ellerin
Nasırında geceler
Yaşama salınacak
Kuşlar çırpınır
Sosyete zırvalarının
Sümük attığı altın varaklı
Havuzlarda...

Açlık diye
Diye/
Afrika/da bir yamyam
Kabilesine saldırır
Bir çiğnemlik et
İçin...

Gözü dönmüş duraklarda
Bin sefil aç taklidi yapar
Ya/da öyle sanıldığından
Ölür yalan deryasında

Bilirim/ki yurdumun insanı nefesini zor yetirir
Açlıktan kokan bedeniyle ay sonlarına...

Tüm keşkeler ve söz vermiş hikâyelere