Zifir

içeriye uzattı bakışlarını kendi karanlığından

korktu

ruhsuz bir melodi esintisi kapı aralığında
tek kişilik yaşanan, intihar komedyası

gölgelerine çekti yüzyıl yalnızlığını

çekindi

trabzansız bir merdiven ortası ayrılık ağzının
çürük basamakları ile hayaletlerinden, uzanıp
yukarı, en üste doğru, sıra sıra ölüme inen

koydu ellerini, siyah lalelerinin üzerine

sarsıldı

boş vagonlarda ıssızlığı bekleyen rüzgar hissi
bir pencere açıp, ay ışığının titrek tenine
iliştirir tüm soyutluğunu, tüm korkunçluğunu
ve, boyanır masumiyetin üryan rengi zifire

sol ceket cebine ekledi siyah lalesini
vedalaştı (vedaları sevmeden)
gölgesiyle
karanlığına döndü, söndürdü yalın ayak ışıkları

yalnızlığın, karanlığın bölüşülemeyeceğini
bile bile gitti

korku dolu sarsıntılarda, şiir sesinden çekinerek