Zılgıt Kağıt

Uyan çocuk
Uyan kibir uykusundan
Denizin dibi soğuk
Ki ben etleri atomlarına kavuşmuş
Kemikten bir tanrıydım
Nefes alırken
Topraksız bir ülkenin
Dalkavuğu kadar yalnızım şu anda
Bir tanrı kadar çaresiz hala

Anlıyor musun çocuk
Anlıyor musun

Her tarafı bembeyaz
Kağıt yağmuruydu gecenin
Ağır çekimin
Yer çekimine maruz bırakılmış

Ki firavunlar bile
Özlüyor bazen annesini
Bu yüzden bal mumu kadar tazedir
Özlemlerimiz

Ölüm sonrası çürümeye
Çare bulmuşken
Yaşam sırasında kokuşmaya
Engel olamadık

Ki matematiğin sevdalı köleleri bile
Toprağa karıştı ansızın
Dünyanın yedi harikasını
Arkamızda bıraktık
Aşk gibi
Nefes gibi
Sadece yaşadık...