Zindan

Gel Ey benim baharım nerde kaldın sen yazım,

Şu gönül defterini kaç kez elimden attım.

Sana neler anlattı duvarda duran sazım,

Gece uykularımda kaç defa seni sattım.

Yazdığım şu kalemi kurşun gibi atarım

Bedava desen bana çamurlara yatarım

Sana bir söz diyenin anasını satarım,

Boşuna konuşmayın ben öylesine battım.

Işıklar açık kalsın güneşe gerek yoktur

Kutlu dava uğruna canını veren çoktur

Şu yaralı kalbime saplanan kırık oktur,

Düşmanları görünce tozu dumana kattım.

Bu uzun bir hikaye duydukça gülüyorum

O kadar mutluyum ki sevinçten ölüyorum

Bu yolun sonu yoktur elbette biliyorum,

Akşam sofralarında bütün lezzeti tattım.

DOĞANAY’ım geceler bana azap oluyor

Çakallar ardımızda hiç durmadan uluyor

Kahrolası hayatta sevenler saç yoluyor,

Karanlık zindanlarda yıllarca boşa yattım.

Kemal DOĞANAY