Ziyan

Ne kaldı geriye tek tek topladığım üşümelerde
Zayi bir hayat soğuk bir nisan ince bir siyah
yüzümü döndüğümde gün, arkamı döndüğümde bıçak
ah ulan ahmak yoktan masalın son kahramanı
iki kelimeye bile sığmadı sırtımdaki güncem
kendime diyorum alınmasın sokak köpekleri
bunca yalan imlerin nüvesinde taşa düşen yüzüm
kanımın içine sızan yarayım dedim larvaların türediği
ulan bir kediye bile anlatamadım öldüğümü
nabzımın üstüne kurulan şehir, eyvallah




bir nova bir lotus-terra kimse bilmesin
düşümde Homeros'u gördüm, kalbini çıkardım uyurken
üç kez adımı söyledi bir kadın, senin adın, senin adın, senin adın
gözlerime saplanan Züleyhay' dı ihtimal öylece baktım
çölün katranına düşen bedevinin gözleriydim
ilk defa bir duvarın bir pencereyle, konuştuğunu
bir masanın bir kapıyla, bir kapının bir sokakla...
ve yağmurun kanayan kirpiklerini gördüm
uyumuşum ağzımın kıyısında mor bir acıyla
gecemin üstüne kurulan uçurum, eyvallah



Ne kaldı geriye tuzun yanma hacmiyle bozulan kül
derin bir gök kırılması zayi bir boşluk
eriyen su maztek zamanın son türevi
anların çaldığı minyatür mutluluk çıldıracağım
tek sayfalık kağıda kanayan aşk yazgıları
dilimin altına gömülen mayın sus
çatlayan fay hattında lav sızmaları gitme
yosunlar sevişmezse hayal kurulmaz suların maviliğinde
hiç bir ölümden kaçılmaz dudak bükme cesedime
her sevda sınanır dünde, yarın için kesintisiz
bir yontunun ruhunu doldururken kanar parmak izleri
ben ellerinle nefesimi kesmeye yakın
adını yüreğimdeki en güzel ülkeye verdim, eyvallah



Ben taklit tanrıların üvey kromozomuydum
annemin kalbine üflenen kaçak bir ruhtu uyruğum
taşlarken kentin peygamberlerini
kaybettim çocukluğumu_
Hükümsüzdür...








CC_