Zor

dur durak bilmez heveslere

kurban edilmek ne zor

anlatsam dinlemez

bitkin düşmüş gece efkarıma

inan bir avuç ötesine gözü kapalıyken hırsın

sonrası

gün gelir ki dimdik ayakta

küçük bir kız çocuğu saflığında yağıyor yağmur sabaha

bir adım ötesi gökkuşağı iken

bunu görmemeye mahkum gözler ne zor

utanılacak bir şey yokken serde

iki eli cepte berduş gamsızlığında yaşamak ne zor

süklüm büklüm küslüklerin boynu bükük

barışma erdeminin

üstüne iki kuruş bahşişi çok gören

sonradan doğma efendilik para ederken

gecekondu kabadayılığı saflığını yok saymak ne zor

nisanın sözü öyle çok ki gecelere

kelamından mahrum olmak ne zor

bir eli belinde rüzgarı yorulmuş

çoban yıldızı kör topal ilerliyor

bileşik cümlelerle anlatsam ne fayda

iki aşık kuytusunda saklanıyor esintisinin

ayazına bir o kadar sıcaklık sokulurken

derin sevdalarına söz yazmak ne zor

soğuk beton duvar kadar solgun yüzler

dibindeki gölgelere sığınmak ne zor,

yarım yamalak ay öksüz kalmış

bir sigara tüttürüyor yıldızlar geceden

başıboşvermişlik her daim yer edinmiş

üstelik gelincikler geç kalmışken mayısa

bu halde sevdayı yazmak ne zor

iki elimin arasındayken başım

sağlıklı düşüncenin akışı ne zor

avuç içine mekan el yazgısı

kim okur kim yazar hikayesini

de ki dur durak bilmez heveslerim olsa da

kim okur kim bakar kör bir kahvenin falına

destursuz çekip gidenin ardından

demem o ki yar yakarken yokluğa ağıdını

efkarından yoksun olmak ne zor

...

NurVenaz

nisan 2014 antalya