Zorlama Şiir

Ne badireler atlattı şu ömür
Ruhum çalı dikeni gözlerim puslu
Bugün; nida atışlarımın son arası
Olmuyorsa zorlama derdim/
Elimden gelen bu
Yüzüme çalan bu…

Aynasız bir yalnızlığın
Son ferdiyim ben/
Bak insanlar ölüyor
Sokaklarda…

Kaç ziyaya asılmıştı bakışlarım
Bu sessizlik hayra alamet değil gülüm
Yine bir sırma saç düşüyor sokağın beyazına
Ellerinde güzden solma son kınalar/
Rüzgâr ablak sözlerim lal
Saymasalar beni
İnsan derdine/
Çoktan giderdim buradan
Çoktan…

Gitmelerin ardına sığınan
Yüzsüz çocuk değilim/
Artık oldum
Her söz boğuyor beni
Her diken kanatıyor

Kalem buz kesti parmaklarımda
Hangi çağın yangını bu/
Hangi yolcunun vebali
Can bedduası
Kan gülü…

Şimdi; alaz bir sancının kalp düşüyüm
Zorlama beni yorgun şiir döşüyüm/

Benliklerinizde…