Zühtü'nün Fendi Samanlıkta Aşkı Yendi

Hani der ya şair Zühtü'ye,
Samanlıktan samanı kaldıramadın diye,
Nereden biliyor ki kaldıramadığını,
Yanında bekçilik mi yapıyordu ki?
Halbuki iş onun bildiği gibi de değildi,
Zühtü mercimeğii çoktan fırına vermiş,
Üstünede yakmıştı yaprak cıgarasını,
Tüttürüyordu cümle elalem,
Olup bitenleri görüp bilsin diye,
Nihayetinde de öyle oldu zaten,
Yaprak cıgarasını söndürmeden,
Attı samanlığa,
Tutuştu birden samanlıktaki kuru otlar,
Gördü cümle alem gökyüzünde,
Aşk kokan buram buram,
Bulut demetini,
Koştular hemen Zühtü'nün samanlığa,
Birde ne görsünler,
Samanlığın yangını,
Zühtü'nün aşk yangınının yanında bi hiç,
Zühtü oralı bile değil,
Samanlık yanıyor umurunda mı?
Sanki yanan samanlık onun samanlık değil,
Tabiki de göremezdi ,
Çünkü kendi yüreğinin yangısından,
Sonunda cümle alem bir olup,
Söndürdüler yanan samanlığı,
Ama hala devam ediyordu,
Zühtü'nün yürek yangını,
Bir tek o yangını söndüremediler,
Zühtü'yü yangınıyla başbaşa bırakıp,
Kendi yollarına gittiler,
Diyeceksiniz şimdi ,
Sen nereden biliyorsun,
Bunların hepsini,
Çünkü,ateş olmayan yerden,
duman çıkmayacağını,
Biliriz elbet bizde.