Züleyha

Ne güller büyütürdün dağlarının karında
Yıldız toplardın bana, ocağıma gelince
Umutları elerdin ince parmaklarında
Söylerdi şarkımızı kuşlar kendi dilince
Düşerdik kimi zaman ve kalkardık bir daha
Biliyorum ne kadar vefasızım Züleyha

Yollar mıydı zulmeden, yoksak yaşamak mı bu
Bindirdi sevdamızı bozuk teyyaresine
Unuttum gözlerini, ben öldürdüm ruhunu
Kapıldım bir serabın yalancı haresine
Sendin en büyük seven, hatırladım bir daha
Biliyorum ne kadar vicdansızım Züleyha

Belki kırgınsın bana biraz özlemektesin
O buğulu yılları süzerken pencerende
Feryadını duyunca kalbe gömülen sesin
Yıkıyorsun sevdayı daim coşkun derende
Kapatıp yaraları açıyorsun bir daha
Biliyorum ne kadar insafsızım Züleyha

Nedamet gölgesinde şimdi bir hasta kuşum
Ellerimi uzatsam yıldızların tükenmiş
Sanki bir hülya imiş veyahut hiç yokmuşum
Her şarkı biraz benmiş, her şiir biraz senmiş
Zamana esir düştük dönülmüyor bir daha
Biliyorum ne kadar imkansızım Züleyha

Not: Düzenlenmiş şiirdir...