Züleyha

biz

kapısına işaret konulan bir kavmin çocuklarıyız

a r a l ı k s ı z kurşun yağıyor göğüs kefesimize

sen durmadan şarkılar söylüyorsun

ölü kuşlar dökülüyor güz yollarımıza

yer çürüğü ifrit kokuyor gül bakışlım

bilenmiş bıçak gibi boğazımda sevdan

kokusunu hissediyorum ölümün

yüzümde acı bir gülüş

ve dudağımda küflü tütün tadı

suskun bir alfabe filizleniyor bakışında

kangren gülüşler saçıp geçiyorsun yalnızlık sokağımdan

ardından dağ rüzgarları esiyor avuçlarımda

soluğumda kül kokusu umman

aykırı bir türkü gibi dolanıyorsun dilime

ellerindeyim

kirlenmiş sözcüklerle haykırıyorum adını

esmerliğin sızıyor güz kokusundan

ç’akıl taşlarında münzevi bir ağrı

devşirme bir soluk

kuy(t)u karanlığında gecenin

sus’adım aşka

rehberimsin

kalbine giden yolda beni yalnız bırakma

düşerim kuytu karanlıklara

pusulasız kalırım sevda yolunda

üşürüm Züleyha

efsunlu dudağından savuştur günahları

küfrün saltanatında aşk ölüdür

kırılan kemiklerimizi inşa et göğün kınalı bulutlarına

aşk tarikatında recm ’edilir vazgeçişler

sen beni taş mı sandın Züleyha

15 Nisan 2015 Kayseri