Karmaşa

   Meğerse insan en önce kendini hoş tutmalıymış. Ne olursa olsun en nihayetinde insan kendisine kendi için özenmeliymiş. İnsan en çok kendini sevebilmeli kendini affedebilmeliymiş. Yeni fark ettim bunu. Yirmi yaşına yaklaştığım bugünlerde bunu yeni fark etmiş olmanın burukluğu içerisindeyim. Başkasına belki erken gelebilir yirmi yaşına gelmeden bunu fark edebilmiş olmak. Ama benim için geç. Geç çünkü bu vicdansız sesin -kendi sesimin- etkilerini artık somut bir şekilde görebiliyorum. İçimdeki kavga hiç bitmiyor. Güçlü olabilmek için herkesten önce herkesten daha sert bir şekilde kendini inciten kırılgan bir genç kız ile olanlara anlam veremeyen hayallerini yaşayamamış buruk küçük kız... Durmak yok, vicdan yok, acıma yok. Bütün bu karmaşa her şeyi anlamsız kılıyor. Küçük kız her şeyin eski hâline dönmesini istiyor. O geçmişe dönmek isterken genç kız geleceğe umutla bakmaktan korkuyor. Gelecekten de korkuyor. Ve ben bütün bunların arasında kendimi içine hapsettiğim bu kalenin içinde bugünü atlatmaya çalışıyorum. İçimdeki bu kavga her günü yeni bir eziyete çevirebiliyor. Bu bitmez tükenmez sesler beni yalnızlığa hapsediyor. Buradan nasıl çıkacağımı bilmiyorum. Çok korkuyorum. Çok yalnızım. Ama çabalıyorum.