Abdal Şiir

ben kuyuları bilirim
toprağa bayram suyuda


suyun şıpırtısını dinlerken öldüm...

bahçemde iyi niyetli çiçeklerim vardı
bana küsmemişlerdi daha
özendim çiçeği özümseyen arıya
balına mı susadım ip bağlıyor kalbim yapraklara
toprağı ben oldum çiçekte ben
semadan kıpırtısızlık döküldü üzerime
Tanrı salıncak cinneti gözlerime baktı
ne muhteşem merhamet
merhamette yanmak ne muhteşem saadet
canıma nazarlık hüznümün dansı rüzgar çıktı
tenimin renginde kalan eski bir acıyı dağıttı zamana

dünya küçücüktü türküler kocaman
acım bir pencereden geçerken
bir kadın kirpiğini kıpırdattı
beni sev dedi adama
sarılınca adam bulandı kadına
bir oldular benim acım da yıldız

yakılan türküler duyulurken dağların ardında
yol gösterdim şiirini arayan şaire
ömrümü her gün anlatsın diye
değdim saçlarına




imrendiğim öyle çok şey var ki şu dünyada