Adı;Hiç Kimse
/Gece kendini cellat ilan ederken,
Yağmur şiddetli öfkesiyle,
Göklerden sicim sicim inerken,
Endişesiz,
Vakit;
Histeriyi on geçerken,
Bir çocuk doğuyor uzakların uzağında,
Ruhumuza yakın görünen,
Türbe yeşilinin renklere bekçilik ettiği anda,
Bir çocuk doğuyor anlamın anlamsızlığında,
Usumuzu kör düğüm eden./
Ebe ananın cüzzamlı sesi yırtıcı haykırışlara karışıyor,
Beklentilerin en saf yerinde olması gereken biri eksik,
Bir çocuk doğuyor;
Yetim;
Bir çocuk doğuyor kolu kanadı eksik.
Sonra bir ara çığlıklar sessizliğe esir oluyor,
Ardından dünyaya feryat figan ağlama sesleri,
Sanki gelen geldiği yeri iyi tanıyor,
Ve bir kadın ölüyor,
Daha çocuğunu göğsüne yaslayıp saramadan,
Melekler onu alıp götürüyor,
Ne edersin ecel bu her şey gibi Hakk'tan.
/Öfkeyle bakıyorlar yeni doğana insanlıktan çıkanlar,
Suçluyorlar onu,
Suçluyorlar masumu./
Dört mevsim yaşanmayan bu yerde,
Tek mevsim dizginleri ele almışken,
Bir çocuk büyüyor,
Yaftası ana katili,
Bir çocuk büyüyor/Bahtı kara,
Hissettikleri riyakar alaca...
Çocuk onlu yaşlara geliyor ömrün sayı diziminde,
Arkadaş arıyor/can dost istiyor,
Lakin herkes aynada kendi yüzünü görmeden,
Ona sırt çeviriyor,
Bir dostu belirsizlikte bulduğu küçük çakısıyla,
En sevdiği ağaç ulu çınarın ona açılan kollarından,
Yaptığı binek atı oluyor,
Kelimeleri dokuzunda söktüğünden az buçuk takılsa da,
Hep onunla konuşuyor/onunla oynuyor...
Çocuk yirmili yaşlara korkak adımlarla giriyor,
Ne bir beklentisi var hayattan,
Ne de bir bekleyen var onu şu diyardan...
Otuzlu yaşlara geldiğinde son sürat,
Tek başınalığın en azimli yolcusu olarak,
Kendi yağında kavruluyor,
Hali harap,
Hali bitap...
Kırklı ellili derken güz yaprakları onun için dökülüyor,
Bir ömrü bitirmiş neredeyse ama hiç yaşamamış hissediyor,
Buna yaşamak denilse de...
Nihayetinde,
Beyaz örtü örterken meçhul yerin üstünü kimseye aldırmadan,
Tek göz odasında elinde anasının resmi ile,
Bir çocuk hayata veda ediyor,
Altmışlı yaşlarında,
Yüzünde ödünç aldığı bir gülümseme ile,
Bir çocuk gözlerini bir daha açmamak üzere kapıyor,
Adı;Hiç kimse,
Kendisi;Hiçbir yerde.
Nihayetinde, Beyaz örtü örterken meçhul yerin üstünü kimseye aldırmadan, Tek göz odasında elinde anasının resmi ile, Bir çocuk hayata veda ediyor, Altmışlı yaşlarında, Yüzünde ödünç aldığı bir gülümseme ile, Bir çocuk gözlerini bir daha açmamak üzere kapıyor, Adı;Hiç kimse, Kendisi;Hiçbir yerde. .........
metin tarzın belli, gerçekten okunası şiirler çıkıyor senden..kutlarım👍👍👍👍👍👍