Adın Kaldı Gözyaşlarımda
/bir öpüşün kaldı alnımda
bir de adın, gözyaşlarımda/
senden sonra,
günlerim kurşuna dizilirken
içimde nedenlerim öldü
şimdi sorma sol yanımı
hiç bir şey gibi
her şey gibi
sürgün gibi
anlaşılamayan
üstüne basa basa susturuldu ya
kalp atışlarım
taşlaştı bedeli ödenmemiş sorgularım
ardından göğüme kar yağdı
ah çekerken nefesim
üstüme üstüme yığıldı hüzzam
gönlümü yaktı yar/sızım
güz yorgunu artık ellerim
kış uykusu sesim
gözlerimde sersemlemiş veda
yüzünü unutamamışlığımla
doğarken gün
her şey yarım
ruhumun koyaklarında
son bahar yeliyle savrulan suskularla
mesnetsiz girdaplar içinde
sensizliğe kanayışlarım
zehir zıkkım hayat
şimdi boyun bükmüşlüğüm
bir katre siyah azap dökümleri
değil mi ki,
hiç bitmedi keşkeler
hayatın çarkına
düğüm üstüne düğüm atıldı
sukuta boyun eğdi zaman
tuz basıldı sızıma
biliyorum,
güneş doğmayacak
nadide bir sabaha...
Canım kesinlikle olsun
tabiat ana bile bir güneş açıp bir bulut olup yağıyor ya kederide yükleniriz , keyfide 🙂
Helal sana. 👍
Aslım bir itiraf; şiire başladığımda böyle devam etmeyecekti🙂
Nolduysa oldu sonuç bu oldu,ben de şaşırdım değişen kimliğe..
Olsun ya bu da böyle olsun🙂
Sevgiler canım ve teşekkürler..
Evet şiirlerinde umut taşıyan hemen hemen her şiirinde umudumu kamçılayan ve her defasında 'helâl' diyen iç sesimle satırlarından kendimi alamadığım naif sözlü k/adın ; hüzün ekmiş yüreğin bu defa ama olsun be öyle dokunuşu var ki mest oldum şiirin sesine , akışına , duygusuna..
Bir satırlık ''güneş doğmayacak'' desekte aht etmeli doğacak güneşi yudum yudum içmeye...
Harikasın 👑
Sevgilerimle.
🙂
Ben her bakımdan umut taşırım cebimde..
teşekkür ederim👍
hayatın çarkına düğüm üstüne düğüm atıldı sukuta boyun eğdi zaman tuz basıldı sızıma
biliyorum,
güneş doğmayacak
yakın bir sabaha...
Umutlar var oldukça insan tutunur yaşama.
Umutlarınız hep mavi kalsın hatice hanım