Aforoz

I

"en zoru seni
rönesans güneşini
ortaçağ karanlıklarında sevmekti"

II

süryani güneşlere temas ettikçe
yanıyor suretim
ve biz
reform şiirlerinden, erken aforoz edilenler
eminim
ihtilal günlerini, örümcek ağlarında gülümseteceğimiz
gölgelerin devrildiği karanlık hücrelere, ebedi esiriz

III

ebediyet
gücenmektir işte bir nevi, aşkın hüzünlü, ortaçağ sonlarına
ki biz de
gücendik
gücenmeliydik
saydamsız dünyanın, geçirgenliği en alt hislerine
oysa
intiharlı kafiyeler hariç, her şey saydam olmalıydı
ışığın gamzelerine, ruhu, tütsü yapabilmek adına

IV

ellerimiz
yakıldı, bir ayin sonrası, cadı kimliği ile yaftalanarak
şakaklarımız
çarmıha gerildi, her iki yanında, birer zehirli çivi
ve sustuk biz
adını vermedik, tenimizi yağmalayan hiçbir haçlı seferine

V

sunu

seni gören
Vatikan(ar)dı, Mona Lisa'nın kıpkızıl dudaklarında
doğmamışlar gibi, avuçlarında ölü ceninler taşıyan