Afrika Ağlıyor Yemen Susuyor

Bir zamanlar,
Bağlama tınısı kadar onurluydu aşk...

Her birimizi dağıtan işkenceler,
Vuslatı yakardı masamızda.
Ufuk sessiz ve uzak,
Sızardı midye kabuklarından,
Yaralarımıza.

Biz o sabah uyumuyorduk aslında...

Uysal çocukluğumuzdan,
Zamana öfkeli bakardık az buçuk.
Yine de her çömelişte yerden aldığımız o ağır taşı,
Denize sektirebilmenin rehavetini yaşardık.

O rehavet ki
Kağıt üzerinde topladığımızda,
Biri daha giderdi yanımızdan.

Tam da o sıra kurşuni sessizliğiyle doğdu şafak...

İlk yağmur,
İlk korku
Ve ilk sevinçti,
Aşk!

Sana giden yol,
Evimizden geçiyordu.
Her akşam,
Kapatıyordun kepenklerimizi umuda dair.
Saçların durunca yol ortasında,
?Yine bir şölen var bu gece? diyordu gözlerimiz.

Geçmiş uğultulu bir yalnızlığı andırıyordu...

Ne susan vardı kulak ardı,
Ne de gören karanlığı...
Yalnızlık umursadıkça sesleri,
Dalıverdi gölgeler pencerenden içeri.

Tebessümlerin sustuğunda,
Boynu bükülüyordu günebakanların korkmadan.
İçimizde henüz yaşanmayanlar,
Notunu düşüyordu hasretimize aldırmadan.

Anılar avuçlarımızdan birer kelebek uçuruyordu...

İlk dizende gözlerim şekillendi .
Bir sözcük ellerimi yükledi boşluklarına.
Üçüncüye gelişte duraksayıp bir sigara yaktın,
Gemi tüm yolcularını yakmış seni bekliyordu.
Boğazında buruk kırlangıç tadı,
Yorulmuştun.
Katlayıp cebine koydun beni,
Ütopik düşlerimiz artık yarına emanetti.

Bilirsin,
Şiir şarkıyla buluştuğunda ismi yazılır alnımıza.
Biliyorum,
Sen son dizene sarılırken de Afrika çocukları ağlamıştı.

Çünkü şiir artık senin değildi.
Okunacak,
Sorgulanacak
Ve belki de buruşturulup atılacaktı.
Daha ötesi,
Bir farkla yüreğine gömdüğün kadar saklanacaktı.

Şiir Afrika,
Şiir Yemen.
Sevdamızdı teslim edilen...

Şimdi bu ne figandır göğsümüze teyellenen...