Aklım Kentin Tokluğuna Yüzgöz

Ellerin papatya falı gibi avuçlarımda düğümlenirdi.
Usul usul konuşan sahici aşklarda,
Hep "seviyorum" çıkardı...

Burda bir deli oğlan,bir de mürekkep tutmaz kalemi,
Bir kadeh rakıyla şehrin bütün azgınlığını dumanlardı .
Şöyle çimenlerin koynunda baharın türküsüne uzanıp,
Kara bir sevdayı yüreğinde telaşla koşturur,
Eylülde yıkanmış yaprakların üfürüğünü ciğerlerine doldururdu...

Anlat yüreğim...
Onu sevmek sana gömleğini giyip,kravatını taktıracak.
Ellerini tutup popüler yalnızlıkların lekesini sildirecek.
Geçmişin borcunu haciz ettirip,
Geleceğin tütün kokan yazgılarında,
Redif ve kafiyeyi bir araya getirecek.

Duyacaksın sesimi yüreğim...
Hayallerimiz olacak birlikte.
Üzülmek yok ha!
Ne hacet bu kadar çok güzellik varken...
Bak bi etrafa,
Şiirler yazılıyor,insanlar gülüyor,çocuklar oynuyor...
Ağlamaya yüz tutmuş ıslak parkeler yok sadece,
Caddeler var,dükkanlar var,gelecek var...

Ellerim düşlerimde,
Gözlerine üşüyor,
Yıldızlara yazıyor,
Gecelere darılmadan,
Ömrüme umutlar vaadediyorum...

Yüreğim karakız,
Aklım kentin tokluğuna yüzgöz.
Güven bana,
Avuçlarımın sevda rengindeki nazlı vaktim,
Yüreğim umut tattıracak,
Hesapsız sevmeyi,
Deli cesaretinden hüznü kovalamayı,
Öğretecek...