Amel-i Hüsran

''Kimsesizlerin kimsesi olmak'' diye yazıyordu bir mahya'da...

Tebessümle mırıldandım içimden ''kimsem olmadı ki, kimsesi olayım bir diğerinin''
Hayat dedim sonra, gerçekten adil değil!

Beklemek tüketir ruhu temiz olanı...
Beklemek çürütür yüreği...
Beklemek öldürür...

Beklemek!

Hayallerimi kana bulayan şafakların ayazındayım yine,
Yine elimde kalan kötürüm bir sevdanın yası...

Bu yüzden saymıyorum artık hiç bir şeyi...

Yıllar...
Aylar...
Günler...

Gelmesini arzu ettiğim her şey dolanıyor ayaklarıma...
Büyüyorum belki...

Yaşlanıyorum...

Fark ediyorum, beklemediğin günler su misali akıyor ömründen,
Ömründen giden onca gün intihar ediyor zifiri karanlıkta...

Terkedildim!

Terkedildin...

Terk-i diyar eyleyemediğin vatanın köhne sokaklarında sallandırdın bizi...

Biz ki uğruna aşk nidaları savurduğumuz bir hikayeyi,
Ucuz bir şarkı gibi peçeteye yazıp göndermiştik söylemeyi beceremeyen bir solistin gırtlağına...

Biz ki karşımıza almıştık devr-i alemi!

Biz!

Paçavra niyetine merdiven altına atılan bez parçası gibi değersiziz şimdi...

Yorgun...
Mutsuz...
Huzursuz belki...

''İyi not ile geçilemeyen bir imtihanın, çarkına üflediğim ruhsuz bir hecesisin şimdi!''

Vicdanının en mahrem saatlerinde;
Gözyaşlarına boğulmaya mahkumsun şimdi!

Korktuğun o iki yakanın birleşmemesi,
Beni soktuğun mezarın toprağından değerliymiş demek ki!

Ömrüne ekleyemediğin ömrüm ve ben;
Yalnızlığı büyütürken süt kesiği göğsünde derinden bir ah çekip devrediyoruz geceyi güne...

Ey sevgili...

Hesap veremeyeceğin günahların sıradayken,
Bir de ben eklenmeyeyim amel defterine...

Helal olsun hakkım!

Hem geçmiş, hem geleceğin hürmetine...