Anadolu'nun Ak Yüzlü Çocukları

Anadolu çocuğuyum ben,
toprak damlarda doğdum
tek odalı evimizin sergisi çul
ölen üç ağabeyime inat yaşadım
onlarınsa isimleri meçhul...


Anadolu çocuğuyum ben,
hayatla ölüm arasındaki çizgiydi oyun saham
ölseydim bir daha, bir daha kardeşim olurdu
"veren allah, alan allah" derler,
ismimse çoktan unutulurdu...


Anadolu çocuğuyum ben,
iyi bilirim çamurdan oyuncaklar yapmayı
çocuk parkım; dere, tepe , yamaç
birde arkadaşım olsa,
en güzel eğlence saklanbaç...


Anadolu çocuğuyum ben,
çocuğun bir koyun etmediği zamanlarda doğdum
ölüm nedeni ya zatüre, ya kızamık derlerdi
analar figan feryat etsede,
üç beş adam sessizce gömerlerdi...


Anadolu çocuğuyum ben,
her taşkında bir arkadaşımı alırdı dereler
yola, köprüye gerek yoktu
hem kadınlar doğurgan,
hem de gerisi çoktu...


Anadolu çocuğuyum ben,
hiç oyuncağım olmadı benim
hep bu yüzden anlarım,
patlamamış mermi kovanlarıyla oynayan çocukları...
ve o yüzden hak veririm,
metruk bir evdeki kapakları kopası,
derin dondurucuyu oyuncak sanan çocuklara...
koyun, kuzu para etsede zaman içinde,
hala beş para etmiyor,
Anadolunun ak yüzlü çocukları...