Anne Ben Üşüyorum...

Anne?
Fırtınanın getirdiği ölü çığlıkları çiğneyip
Yutarken kursağıma takılıp sallanıyor
Düş bozması sevinçlerim
Üşüyor ?
Onca hüzne gebe gülüşlerim



Gece yırtınarak çökerken omuzlarıma
Fahişe bir kent ağlıyor sahipsiz yatağında
Üzerine çullanıp sesini boğuyorum karanlıkta
İblislerin ayak sürüdüğü
Kaldırımdaki tozlar birikiyor ağzıma
Dilimle dolayıp yüreğime sokuyorum
Kirlenirken kirletiyorum?
Günlerimi kuytular da



Sonra mı?
Yüreğimi bir kuşun önüne atıp
Ağzında deşilişine tanık oluyorum
Kendi cinayetlerime suç ortakları buluyorum



Ve gasp edilmiş hayatlar da
Yaya kalıyorum
Dünya bile bindirmiyor üzerine anne




Anne ben?
Yüzümde onca çocuğu inletiyorum
Kirli yırtık suratlarıyla kıvranıyorlar
Utanıyorum?
Vuruyorum olanca hışımla denizin
Dalgasına?
Toprağına?
Kıyısına?
Yaşlanmak istiyorum hayat gençliğime sarıldıkça



Al beni tekrar rahminin içine
Kırılsada bedenimi taşıyan kemiklerim
Sökülsede iliğim dilim
Doğurma beni artık sefaletin kucağına



Anne ben?
Tüm dinleri inkâr edip
Kitaplara sırt çevirip
Yeni bir dinle bağlanmak
İstiyorum kordonlarına



Salmak istiyorum özgürlüğe
Kirpiklerimin gardiyanlık yaptığı
Çürümeye yüz tutmuş buruşuk gözyaşlarımı




Nefesim damarlarımda kabuk olup döküldükçe
Uğursuz bir güneş soyunuyor üzerime
İrkiliyorum gölgem düştükçe önüme
Yalnızlık Tanrı?mıdır ki anne
Nereye gitsem hep tepem de?