Anti-depresana Beş Kala

...

söylemeliyim
parmaklarım itiraftan yana,
yazıyorsam kara kara
cümleler kurşun intiharı denemişsem çok kere ve denememişsem bir jilet kesiği
çakılmışsam ömrüme
ve görmüşsem hükümdarın gülen zulmünü / zulme şiir gibi efelenmişse cümleler
ve
kahretsin
zamana pempe düşler giydirip şiir gibi yaşamışsam ömrümü saate ilişmeden gözlerim
ki üstad bildiğimin şiiri ağlıyor,
dinmeyen bir sicim var göz çeperimde
hak bildiğimi tükettim, '' tükendi aktı ömrüm''
söylemeliyim ezgiden değil tükenmişliğim, delimiyim? Hiç değilim...
henüz düşmedim anti-depresanlı hallere lakin böyle hayatın içine tükürürüm...
''Hayat nedir ki annem'' diyen Şair, bin defa sordum kendi kendime
anladım ki sen gibi öleceğim..
hiç bir kediye tekme vurmadım, bahanelere oruç bozmadım, yalnız kendime oldum eşkiya
galiba yalnızca isyandan sorulacak sorgularım...

söylemeliyim
belki son kez kalem tutacak nasırlı ellerim hoş ellerimi bile düşman bellerim..
ayık halimle kırkı devirdim
şimdi mi?
şıra, üzüm taneleri özüm,sağım solum gözlerimin karası yıldızlar, bazen yıldızları ben yakarım
o da sırf laf olsun diye...
bu kadar çene bu kadar çileye az bile..
söylemeliyim bugün, geç olabilir sabah doğacak gün
ki dün
yalancı baharla sarmaş dolaştım
yani kışa bile bahar gibi baktım ki minnacık aklımın zıvanası fırlamasın diye
ki
kurdum bir çilingir sofrası defalarca öptüm uğur böceklerinin kanatlarını
utanırdı benliğim hayata çelme takamamış diyecekler diye
herşeyden önemlsi şikayet etme ömre
hadi be !!
ne kattım ki ömrüme
elde var hüzün, elde var keder ahh elde yalnızlık sadece...
söyledim işte !!