Aşkın Celladı

hep soru işaretiyle bitiyor
gözlerinde kurulan cümleler

susuyorsun

bir yargıç
bir avukat
bir savcı
bir cellat oluyor
yüzünde değişip duran resimler


sessizliğe çarpıp dağılıyor
endişeyle döktüğüm
kırılgan kelimeler

susuyorum


kapalı bir mağara ağzı dudakların
açıl susam açıl diyor
çaresiz çocukluğum
ki o da biliyor
açılsa bile/ bizi
kaygı kılıcını çekmiş
tereddüt kuşanmış
kırk harami bekler

yine de
açıl susam açıl bre
ki bitsin bu / hükmü çoktan verilmiş
bir infazı aklayan
göstermelik celseler...


sessizliğin ipi boğazında aşkın

kalem kırıldı

söz celladın


susalım