Aşkın -son- Hali

bizliğimizden yoksun
sen ve benden ibaret
iki suskunluğuz artık
tekil yalnızlığımıza
çoğul hüzünler büyütürüz
yalın ayak


kar toplayan yüreğimize
sessiz bir çığ düşer
beyaz
bembeyaz
o kadar beyaz ki
kör eder,
kendimizi göremeyiz



sırı dökülen aynalar gibi
yansımaz silik yüzümüz
yarımken bir yanımız



sütten yeni kesilmiş bebek huysuzluğundadır
hırçınlığımız
ve tüm suçumuz
bir bebek kadar masum olamayışımız



idamlık ömürler astık dar ağacına
ipi çekilir her suskunluğumuzda
oysa biz
kâr sayarız
kaybedenlerin olduğu zaferleri
ki bir çentik dahadır yarı açık mahpusumuzda



aşkın -son- hali
nostaljik bir filmin bitişi gibi
düşer titrek bir son göz perdemize
ve açılır ışıklar
kırmızı kadife koltuklara gömülür hazin bir son
yanar biletler
giyersin üstüne az önce kenara koyduğun hüznü
ve devam eder hayat...



sahi çıkış nerede ?













ondokuznisanikibindokuz