Ay Işığı

Daha çocukken
Ne eğreti yollarda yürürdüm.
Yoz yoz koyunların gecelediği
Kerme kokulu ağıl kapılarına kadar
Gece, çakalların uluması da yanımdaydılar

Ve ilk önce
Ağıl kapılarında asılı durur
Gizemli bir halka gibi
Işığı kendini aydınlatırdı ancak
Yine de gözlerdim onu
.......Kaybetmemek üzere
............ Sanki elimde bir sancak!

Her gün
Biraz daha geç doğarak büyürdü
Her dağın ardından.
Belli belirsiz gölgeler bıraktırırdı dağlara.
Her ağılın bacasında
Sanki ipi elimde
.....................Resimli balon gibi kalırdı.
Geceleri gündüz gibi yaşardım
............................Onun ışığıyla
Türlü türlü kekik rehalı sarp yamaçları
Bin bir çeşit çimleri, çayırları
Koyun kuzularla dolanırdım,
Çoban sitilinde süt yaktığım dağları!

Şimdi ben
......Şimdi biz
...........O çağın çocuklar
..................Sanki evimiz batmış,
Bizlerde boğulmuşuz gibi o evin içinde,
Denizin dibini boylayan
Ağır demir tekneler gibi kımıltısız
Her tarafı çürük pastan ibaret!..
Sızılarıyla baş başa
........................Ay ışığına hasret!..
29- 06- 06-