Bastonlu Acil Kanamalı Hasta Anonsu

karalamalarımı itfaiyecilere bırakıyorum
geniş zaman kalibre voltalarımı güneşe
bir beze doladığım imzasız çocukluğum
son perdeyi seyreden herkese dağıtılsın beleşe
neler saçmalıyorum yine değil mi
kimin malını kime peşkeş ha!
yoo neden utanayam ki,
hem ben zaten s u ç u m u arıyorum!
bak;
bilet elimde otobüs yok!

-amma salağım değil mi
artık hiç gelmeyeceğim diyecek otobüsü bekliyorum_

denize nazır son perondayım işte
kahretsin son inadını kaçırdım yine!
ne direğe tırmanması!
hiç tanımadık bir gemi arıyorum
körelen isyanlarla
daha iyi görebilmek seansları çalışıyorum
ne atlaması!
zaten boğazıma kadar değil
kirpiklerime kadar batıyorum
evet bir sürü korna çalıyor beynimde
kahin değilim evet
ama
seni bana getirmeyen izleri ayaklarından tanıyorum...!



sudokuda gölgesi boğulan kaçıncı kelam bu
arını çoktan cebe indirmiş sızı
ürkütmeden sayılmıyor farkındayım
sızdıkça , zeytinyağı izlerden dolma eldivenli cesetler
kaçıncı
şua boyu muhtıra darbeli soysuz mostra dizeler

işte yarısı
sancısını kendi tedavi etmeye çırpınan ben
_ki;bastonlu acil kanamalı hasta anonsu sayılır_
yarısı da
senden kalanların güdümünde ki cahil çocuk eskisi
anons tam duyulmadı sanırım
hatırlayınız ki;
yüzününüzün ellerimde bıraktığı iz
epeyden beri anonime çalar metamorfoz eskizi...!



varlığın kaybıyla ebe olmak bir yanına aşkın
gam palas artık bedava uyutmuyor
ben de sen kadar şaşkınım
demek yaşlanıyorum
ebediyete kadar sürer sandın
ama yanıldın
tomurcuk sancım
kaybettikçe seni her seferinde
kudurdu işte sen yanım
kendine daha bir gelemeyen ahmaklığım
ama hatırlarsan
son kez diyerek uğurlamıştım
son gidişinin ardına
tepesine vura vura susturduğum korsanları
tükendim caniçim
ben kaybetmedim
sen de kazanmadın
ama tutarlı olmak vakti şimdi
eğer bir daha Aşk dersem adına
ebediyete kadar AŞK kalsın adım adına
hatırlıyor musun
ebediyet demiştim
iki dudak arasına...!




evet
ebe/diyete bir borcum var aşk adına
al azgın deniz!
ödüyorum işte şimdi iki canımla...!






(...kendimi çok kaybetmişimdir...ardamarıma kayıtlı bir çok ihtilal yazılıdır...hep vermekle kurtulunmaz onu da öğrendim .ve hiç bilme istedim.. şımarmanı ben istedim evet ki; öyle sevmeyi severdim sana da öğrettim... hiç bıkmaz sevmeye ben alıştırdım seni doğru... ama tükendim... ve bil artık , hiç söylemesem de hep bir gün tükeneceğinden çekindim... ya; zaman çok çabuk yürüdü üzerime ya ben kaçamadım yeteri kadar... Ayşe tatile çıkalı çok oldu! büyüdü artık çocukları bile var!
ve ihtilal ben hala yalınayak!

şimdi son kez ,son bir özür seni alıştırdığım kadar. ne kadar içime işlerse acı, bilirsin o kadar gülerim ya ...hani tersim ya beni sevdiğin kadar...hadi son bir kez daha affet, son kez ve gülerek... hoşçakal...)




ToprağınSesi