Beş Vakit(Sabah)

__
Doğruldu kafes misali yatağında sövgüleri böğründe,
Avuçları ile şöyle bir yokladı alın çizgilerini,
Evet merak etmesine gerek yoktu hala oradaydılar yüzsüzce.
__

Zamanı kırdı babasının bıraktığı köstekli saatte,
Annesinden yadigar boşluğa gebe uçurum kenarında da,
Dolanıp durdu vücudu ağırlaşırken,her sabah yaptığı şekilde.
__

Kalktı pencereye gitti yorgun kaldırımlardan geçti,
Yüzünü yıkadı damlayan bulutların gözyaşıyla,
Ardından duvarlara baktı,bakışları duvarları yıktı.

__

Sevdiği bir şiirden alıntılar yaptı kurumaya yüz tutan fesleğene,
Ilık ılık gülümsedi,yaprak yaprak döküldü heceler ruhuna,
Ve bir müddet kendini saran mavi ile kalakaldı öylece.
__

Bir tren sesi işitti semada yol alan,bir vapur sesi karada giden,
Mendiller gördü havayı ikiye bölen,güz dolu mendiller,
Gidişleri anımsadı,dönüşü olmayan zehir zemberek gidişleri.
__

Hayatının kadınını,bir köprü altında Anka'ya vereli çok olmuştu,
Yine de kör renklerle onun bir yağlı boya portresini yaparken,
Zorlanmak şöyle dursun,sanki kırk senelik yıkık Dali olmuştu.

__

Roma'yı,Paris'i aynalarda hissetti,ikisi de alımlıydı,
Biliyordu fakat hiçbirinin İstanbul kadar can olamayacağını,
Onun kadar mühürlü sevdaları bağrına basamayacağını.

__

Bir müddet bekleyip,camdan yüreğinin içerisinden bilyelerini aldı,
Sağına dülger balığını,soluna Tuana'yı oturttu,karşısında ise bir kedi yavrusu,
Başladı hayatın falsolarını vurmaya bir,bir,bir daha kendini kaybedene dek.

__

En nihayetinde boylu boyunca uzandı esen yelin üzerine,
Ellerini kırlaşmış saçlarında gezdirirken,hayaller serpti,

Sabahtı;
Acaba şu sıra ölür müyüm diye düşündü.

__