Bir Çift Sözün Hasretidir Aşkta Vefalı Yoldaşım

Adı kalır anıların
Sen gıyabımda gözlerine başka kentler çizerken...
Bin afetin eşiğine düşüşlerim kanatır şiir yorgunu tümcelerimi...
Kaç bin şairden sual olursun
Ve kaç şiirin gözlerinde en derin uykundan kovulursun

Saymaktan yorulursun!

Yorgun bir nefesin döşüne kapanır,
Kalbinde ayazlaşan sesin...
Daha dün gibidir oysa,
Çelik çomak günlerin
Şimdi ne çok uzağındadır o gençlik heveslerin!
Bir gece vaktinin,
Şafağını unutmuş aralığında bütün oyunlarından kovulursun!
Ve gülüşlerin hangi kentin yolcusudur
Sen bile unutursun!

Sırtına yüklenen yağmurdan haberi olmaz dost suretlerin.
Süresi dolmayan nöbetlerin bekçisiyken sen,
Hayıflandığın anların tarihlerini,
Pişman bir iççekişle doldurursun!

Koca bir ömre umut adına yalnız üç beş zaman düşer.
Derken,
Duruşu katran kesmiş bir keder,
Dişlerini yerinden söker!
Saçlarına düşen karbeyazlardan,
Kaçbin yıldızım düşer,
Biliyor musun?

Bir bana h/asıl olurken sevdanın karası,
Kaburgalarımı kırar bu ince sen sızısı!
Dinlemeyi göze alıyor musun?

Dahası
Geçen suskun zamanlar uzadıkça,
Seni yazmaktan başka marifeti olmayan beni,
Bir şiirin dipnotunda ölü bulursun!
O zaman da şimdi yaptığın gibi,
Sesini yalnız kendine mi duyurursun?

(bir alevin içinden gözlerim yağmurlanarak geçtim,kül olmayışım bundandır belki / senden hiç duymadığım bir çift sözü kendimden bile çok sevdim ,sen beni hiç sevdin mi ki?)