Bir gün Bir avuç Güneşinle Gelirsin diye Beklerim Seni

Gecenin ıssızlığı sokuluyor,
Yalnızlığımın kollarına.

Ve ben.
Son kez satırlarımı yüreğine eğip,
Seni, sana yazıyorum.
Gecenin ıssızlığı,
Kol geziyor yalnızlığımda.
Ayın şavkı vuruyor,
Tozlanmış sayfalara.

Ve sen.
Yoksun işte.
Mürekkebim hüzne çalınmış ,
Sensizliğin vurgun yemiş saatlerinde.
Yokluğun vuruyor, sol yanıma.
Her şey boş,
Her şey anlamsız,
Her şey kapkaranlık.

Satırlarımsa,
Yokluğuna ağlıyor.

Haykırıyor...
Belki duyarsın diye.

Hıçkırıyor...
Sensizliğin inadına....

Dört duvar yalnızlığı sarmış etrafı,
Yüreğimin çığlığı diziliyor kurşuna.
Yokluğun kanıyor içimde,
Yetimliğim ağlıyor gözbebeklerimde.
Dört duvar yalnızlığında üşüyorum, anlayacağın.
Dört duvar yalnızlığında yokluğunu, yaşıyorum anlayacağın.

Ve ben şimdi ;
Bıraktığın yerdeyim.
Sabahın biran önce olmasını bekliyor,
Gecenin katransı karanlığında gelmeni bekliyorum.
Bir avuç güneşinle gelmeni,
Karanlık odamı aydınlatmanı bekliyorum.
Gelmeyeceğini bile bile bekliyorum.

Umudum şimdi yetim bir çocuk,
Hayat'da ıssızlaştı sanki,
Umutları göç etti düşlerimin.

Sanki, bir şeyleri eksik öksüz yüreğimin.
Taşımıyor, anlatmıyor, tanımlamıyor bu yalnızlığı.
Ayyuka çıkmışken sensizliğim,
Kaldır beni düşsüzlüğümden,
Diyecek kadar yalnızım şimdi.
Sensiz ölüyorum anlayacağın.

Artık kelimeler cılız,
İmgeler devrik...
Yazdığım satırlar anlamsız,
Çaresizliğim ise yapayalnız.
Şimdi beni bıraktığın yerde,
Hala seni bekliyorum.

Bir avuç güneşinle gelip,
Karanlık odamı,
Aydınlatmanı bekliyorum...

Eğer;
Gelmeyeceksen karanlıklarıma...
"Öldür beni"
Ben yine beklerim seni..

Bir gün,
Bir avuç,
Güneşinle,
Gelirsin diye,
Sahipsiz mezarıma...

Ben yine!
Beklerim seni...