Bir Hercai Ölüm

ölme sen...
ritmi giderek düşen tik tak
içimdeki daralan zaman
çözüldükçe kabından buza bürünmüş buz
iki ayda bir gelen bahar!
ısındıkça buhar yapıyor sadece
sensiz bir hüzün...
ben giderim
sen kal
sen ölme ilaydabahar...!


hani hep şakaya getiriyorum ya
benden tek kurtuluşun
ıssız dudaklı bir ölüm..
ama..
sen yatma ben yatarım
sen bunları ya gözlerin kapalı oku
ya da amuda kalkmış bir özlem halinde
ama istemem
sen hiç büzme dudaklarını
koşturma bakışlarını
hiç görünme saklan dün/yaya
sakın hiç çıkma ortaya
merak etme alışığım ben saklanırım yaşlara
ama ölme sen...
yaşa...!


neden diye sordum mu bir gün
sen kazandıkça ben eriyorum
bilmelisin
biliyorsun
görmüş olmalısın
eteklerini tutuşturmak değil amacım
söndürürmek...
dağ yanıyor içindeki tüm ervahıyla
yeşiliyle mavisiyle faresiyle topyekun
uzaktan öyle görülüyor!
sorma neden diye
sorma
bilme
hercai dağın kendisi yanıyor...!


mum gibi nasıl eriyor
neden niçini yok
sana da lafım!

ama dağı delen fareye sor
çoğaldıkça azalan gül...!


dayanır mıydı
değer miydi yine yaz bahara
yeşil yeşil
yazamasaydım ölür müydüm bilmem
ama seni öldürebilseydim yazmazdım bunları kesin
engel olamıyorsun ama
evet elktiriğim fazla
yoğun faz yaşıyorum doğru
gittikçe uzaklaşan bir adaya yüz/üyorum doğru
yüzer yüzer sayıyorum bitmiyor ama
daha milyon şiir yazmamamışım adına
topu topu bir sürahi bile ağlayamamışım daha...!



tutkun avucumdaki bir ben işte
engel olamıyorsun
ne kadar kapasan avucunu bir şekilde kirleniyor
denedim o kadar
deterjan
sabun
çamaşır suyu
hatta tuz ruhu
ve nice ruhsuz bir ana denk düşen tuzlu/su/nu
ne kadar yıkarsan yıka hep orada duruyor.

dur!
sen gitme ama
ben gidiyorum..
ver bana en keskin bakan gözlerini şimdi
ve not al;
iki de kürek
bak bu tarihi tam ortasından b/ölüyorum...!



_ _ _ _ Y _ _ _ _




ben payımı (sevi) aldım ama sana yine bir fazla bırakıyorum...!






ToprağınSesi