Bir Şafağa Düşmüş Şiir Sesin

Sökülürken ellerinin nasırlarından çocuk günlerin
İçine ne çok şey dokunmuş!
Ne çok dili kesilen sözcük şiirlerine ses olmuş
Hepsini şafak vakti bir şiirle söyledin

Şairdin şair olmasına da
Hiçbir şiir kesmiyordu buğulu anıların sızılarını
Donuk resimler gibi
Öylece raflarında beklettiğin özlemlerin koynuna sığınmak
Ve vurulmak tenha bir düşün kirpiğinde
İçine dert oluyordu

Susuyordun
!

Kar yağıyordu belki de yalnızlığının ücralarına
İçinde üşüyen çocukluğun muydu fecrini sökerken zaman
Sen miydin yoksa şairliğini geçmişine adayan
Hiç bilmiyordun
...

Derin bir iç çekişin kucağından fırlamış sözcüklerle
Bir şiire emanet ediyordun s(h)aklı hüzünlerini
Kimsecikler bilmiyordu
Bilmiyorduk biz
Senin ellerinde kanayan geçmişini

Kadavra gülüşlerden geriye kalan neydi
Ve neydi seni böylesine uykularından koparan
Bir şiirle söylüyordun
Kimsecikler yoktu
Ve zordu kimsesizliğin önüne diz çöküp şiir yazmak
Sonra seni de yordu kendini gecenin tenhasında aramak

Hayat Irmağım'a

(...)(şafaklarımın beyaz şiiri)