Bir Şair Ağlıyorsa / Baykuşluğu Yakıştırmayın Ona

Ne zaman bir şairin gölgesine hüzün tünese,
Şiir dökülür dallarından gövdesine!

Gamlı baykuş'muşum!
Gülmekten yoksun(!) muşum,
Geçmezmiş benimle hayat!
Neşeden yana yoksulmuşum...

Doğrudur!
Gülüşümü unutmuşum
Unutmuşum işte,
Her şeyimi seni sevmekle.

Ne zaman bir kahkaha savrulacak olsa dudaklarımdan
Ne zaman geçmeye yeltensem kıyılarından
Hırçın dalgaların koparır beni umutlarımdan...

Bu yüzden mi sözlerim baykuş?
Sen ne zaman konuştun?
Sen de hep bay/sus'tun!
Bir çok defa
Çok çok defa
Sadece öfkeni kustun!
Delirtmesin seni baykuşluğum
Beni dinlemediğin,
Zulasında aşkın saklandığı zamanlarımda
...Vur-dun!

Bu yüzden ne zaman bana tıkasan kulaklarını
Şairliğim tutar!
Haykırırım sana anlatamadıklarımı...

Ben baykuş değilim,gözleri siperim!
Temmuzda aşka sürülmüş bir şiirden geçtim
Kızılca kıyamet özlemdim...
...yedisinde allı morlu seslerle seslendim.
...dokuz oldu
O zaman oturdu öfkeli sözler dilime!

Ben ki;
Sesime çığ düşse
Sesinle eritirdim...
Delirten ağlamalarımı
Sen ağlattın diye
Çiğ tanesi farzederdim!

Deli miydim?
Belki!

(gözlerini yazmak için yola çıkmıştı Şair / şimdi ayrılıktadır her şiir!)