Bir Şiire Baş Koymalı

Gözü tok bir seherin rüzgârındayım
Kımıl kımıl sürüklenen esintiye aldanıp
Ismarlama bir gülüşle
Dur durak bilmeyen bencilliğin gönlünde
Emprime hüzünler giyiniyorum
Defaatle üşüyen özlemlerin yalımlığında
Veda ediyor hıçkırıklarım polyanna düşlerine
Oysa
Çocuktum henüz ellerinde taş duvarlı yaşamın...




İç çekiyorum yine
Ve her defasında vuslat okşuyor ağrılarımı
Ne yana dönsem kesifsiz yol alışlarım kendime
Ne yana dönsem gözyaşım damlıyor eteklerime
Saç beyaza dönse bile...




Ömür dediğin
Şu veya bu şekilde yol almak değilmidir kendine
Yalpalayarak, sendeleyerek
Kıtalar arası bir düşe baş koymak gibi
Anlamasız ağlamak
Kör bakmak gibi
İmkânsıza sadece
Kelimelerin körlüğünde
Cevapsız alışkanlıklar edinmek gibi
Gözyaşların kuş olup boğulurken çığlıklarında
Dünyan dar olur, mekânın iğne ucu iriliğinde...




Hayat sensin aslında
Zamanın yanındasın hala
Hala ağrılarının ketum diriliğinde
Kader yolcususun azımsanmayacak hebayla...




Hangi zifire gönül veresende
Dileklerin soğumaz içinde
Günyüzü görmeye nekahet döngüsünde
Sessiz bir çarenin düğümüne sarılıp
Gözlerini yıldızlara aldanıp da bandıran
Ümitler yolunda çobansız kuzusundur...




Hasret senin gözbebeğinde
Uykusuz hataların kirpiğini kapatmaz
Boşa kalbini yormanın kızgınlığıyla
?Olsun varsın' demenin kudretiyle
Ağlamayı yemine verip Allah adına
Gözlerine tebessümü değdirip
Bir şiire baş koymalı
Mısra'nın dudağında ve istişaresinde özlemin
Gözyaşları üzerinde sebeplerinin
Beyaz sayfaya öykünüp
Bir şiire aşkla bakmalı belki de
Yazmalı suskunluğu mühürlemeden
Eşkıya gezen gölgelere ithafen...






//Ne yağmurlar diner
Ne değişir sancı
Hep kendine döndüğün yolun başındasındır
Yerin hep aynı...//