Boşlukta Hiç Olmak

Yörüngene girdiğimden beri,
Dönüp duruyorum,yaralı.
Göğsümdeki sızıyı ekiyorum uzaya,
Yeni yıldızlar doğuyor.
Öylesine çoğaldım ki şaşıyorum.
Artık,
Ben de kendimi tanıyamıyorum.

Kör etti gözlerimi ışığın.
Ses duvarını aştı avazım.
Göktaşı gibi kaydı mevsimler,
Ne kışım kaldı,ne yazım.
Sonsuz bir boşluktayım.

Kaç yüzyıl geçti çekimine kapılalı?
Yoksa alıştım mı
Tutunduğum kanatlarına?
Bir çırpsan,
Sonsuza dek düşeceğim boşluğa.

En iyisi,
Çıkmakmış yörüngenden.
Bütün bildiklerini unutmakmış
Ve
Yeniden bir dünya kurmakmış.

Hep olmayı düşlerken,
Hiç olmak da varmış.