Bu Hayat Benim Anamı Ağlattı

Anam her bebek gibi doğduğunda ağlamaya başlamış

çocukluğunda gencecik abisini kara toprak almış
çoğu kez aklına gelir göz yaşlarını tutamaz
hıçkırıklarla ağlardı

ağbimin arkasından iki yıl sonra
ülker ablam dünyaya gelmiş
henüz dört yaşındayken
menenjitten ölüvermiş
anacığım saçını başını yolmuş
deli divaneye dönmüş
evlat acısı perişan etmiş
çoğu kez aklına gelir göz yaşlarını tutamaz
hıçkırıklarla ağlardı

mecnununu seven leyla gibi
severmiş arslan babamızı
henüz 34 yaşındayken
evimizin padişahı canım babam
bir yıldız gibi parlayıp sönüvermiş
çoğu kez aklına gelir göz yaşlarını tutamaz
hıçkırıklarla ağlardı

sık sık anası ve babası aklına gelir
ağlar ağlar,göz pınarları kururdu
gözlerin kör olacak yeter gayri
garip anam ağlama artık derdik
bizde hüzünlenir garipsenir
anacığımla birlikte ağlardık

günlerden bir gün
bahçemizdeki dut ağacı kurudu
anamın can arkadaşıydı
dert ortağıydı
anam günlerce kuruyan dut ağacına ağladı
göz yaşları sel oldu aktı

ilk baharın en güzel günlerinden birgün
komşumuzun kızı davullarla zurnalarla
eline sürülen kınasıyla şehire gelin gitti
haftası geçmeden elinin kınası solmadan
baba evine yara bere içinde geri döndü
kocası hayırsız serhoş köpeğin biri çıktı
anam kadersiz komşu kızına
günlerce hıçkırıklarla ağladı
göz yaşları sel oldu aktı

ben askere giderken yetim yavrum diyerek
defalarca boynuma sarıldı ağladı
kokladı sarıldı ağladı

benim anam çok duygusaldı
merhametliydi,yufka yürekliydi
vefalıydı,şükür ve sabır abidesiydi

hatice anamız gibi,fatma anamız gibi
inançlı,itikatlı,ağzı dualı mümine anaydı

anamın ömrü ağlayarak geçti

anlayacağınız dostlar
uzun şiirimin kısacası,
bu hayat benim anamı ağlattı