Bu Mevsim Yalnızlara Ait

onu ıssız bir caddeden geçerken gördüm,
elleri cebinde
nasıl da üzgün
nasıl da kırgındı hayata
durakladı
sokak lambasının altında
bir sigara yaktı usulca...
alın çizgilerinde saklıydı kederleri
gölgesi düşüyordu kaldırıma
inadına dertli...








hiç değişmedim diyordu kendi kendine belki
aynı kaldırım taşları gibi
bir de can sıkıntısı vardı ki içinde
belli ki çekilecek gibi değildi...
vitrin camına yansırken silueti
kaldırdı yüzünü
üzgündü !
ne bu şehir aynıydı
ne de saçlarının rengi ...
sadece
uzun süren yağmurlar gülümsetirdi yüzünü
ömürlük aşklar gibi...






ve her şey geçti...
hayaller
umutlar
mevsimler
yüzündeki hüzün hiç geçmedi...
yalnızlık kokardı yağmurda elleri
ellerinin kokusu geçmedi...
bir şiir yazacaktı aslında sevdaya dair
asla içinde adı geçmedi...





sarı yapraklar dökülürken yollara
yüreğine karışmıştı istanbul,
avuttu yalnızlığını
biliyordu
imkansızlıktı...
ve kendinden geçkin bedeni ile
uzaklaştı hazandan...
oysa
bu mevsim
yalnızlara aitti...




onu ıssız bir caddeden geçerken gördüm
son kez !
bir daha o caddeden geçmedi...