Bulut Olup Gizlesem Maviyi Yağmur Olup Coştursam Nehirleri

Ufkun sonsuz çizgisinde buluşur seyreden için, iki deli mavi.
Yok, aslında bilirim ufkun çizgisi.
Gözle görünen sadece bir aşk hilesi...
Ufukta buluşturmaya çalıştığım iki hüzünlü mavi,
Yakından görmek için yaklaştıkça uzaklaşır aşkın doğrusu.
Bilirim aslında yoktur ufkun eğrisi...
Özendirir iki mavinin sevdası beni.
Biri; boşluğunda kaybolup, göğsünde uyumak istediğim,
Dokunamayıp, hasretinden yandığım, başımın asla erişemediği tacı,
Diğeri; yağarken hüznümden yıkanıp, damlalarında ıslandığım,
Serinliğinde yüzerken huzuru yaşadığım tenimin ilacı...
Ufukta kavuştuğunu umduğum, doğanın iki eşsiz değişken mavisi,
Biri gökyüzü; biri deniz, gökyüzünün neşesi...
Gökyüzü mavidir evet.
Ama değişir an be an tonu,
Maviden griye akar, sonra boğulur siyaha doğru...
Deniz ise sevdasının rengine bürünür,
Yüreğinde barındırır renkleri; yeşili, griyi, beyazı, türkuazı, siyahı...
Ufukta sevdasının rengi maviye bürünür.
Bakarım sevdasına koşan hep deniz olur,
Koparır bir parçasını, sevdasına uğurlar.
Bembeyaz bir buluttur şimdi sevdasının koynunda.
Bulut cilvelidir, gökyüzü nazlı...
Rüzgârın Melodisiyle raks eder bulut.
Ve mavinin en güzel tonuna bürünür gökyüzü.
Aşkın rengidir büründüğü...
Kıskanır deniz maviyi, kocaman bir bulut daha yollar,
Saklar mavisi kendisi için.
Boğulur gökyüzü, solar mavisi, matlaşır
Yavaşça akar rengi griye doğru...
Hüznün rengidir büründüğü...
Deniz sevdasından alır ya rengini;
Bulutu da kaplar o an hüzün, akar gider beyazdan griye
Rüzgârın Melodisine kulak verirse, hüznü dağılır bulutun,
Çözülür ilmek ilmek, yağmur olup damla damla düşer.
Kimi can verir toprağa, kimi coşturur nehirleri...

(10.11.2006)