Çağ Yangını

umut; güneşe giden yollarda yorgun düşeli
sevgisiz, kapkara bir yuvarlakta
çelik yüreklerimizle yaşamaya koyulduk
bu çağ yangınını.

yalnızlık sararken göğün katmanlarını
gök gürültüsünden korkan çocuklar gibi
sığındık buzdan yataklara
sevgi açı insanlar ordusu oldu dünya.

ve şiddetle tanıştı çocuklar
tanklarıyla ezdiler lale bahçelerini
Hiroşima 'da, Vietnam'da, Beyrut'da
ve ülkemde batıdan _ doğuya
savaşlardan mavzer yorgunu insanlar üredi
kurşun kurşun bakan geleceğe.

onlar ki; hırslarının oyuncağı oldular
petrolün ve paranın kiri bulaştıkça ellerine
başka şey görmez oldu
sönen kandiller gibi gözleri
sevgiyi mumyalanmış bedenlere hapsettiler
iliğini boşalttılar zalimce koca evrenin.

bizler varoluşlardan aktıkça kentin caddelerine
mutsuz, bendenlerimize yabancı
ürkek, korkak ve bir o kadar hoyratça
nafile ses vermez oldu dağlar çığlıklarımıza
türküler hep ağıt bozkırın yalnızlığında


oysa hala öpüyor güneş her sabah suları...
...
bir çocuk çığlık atarak gelirken dünyaya
tebessüm edebiliyorsak,
kırlangıçlar yuva yapıyorsa hala anaçlığıyla,
toprakta patlayan tohumun sevincini duyabiliyorsak,
baharlar gebeyse doğanın uyanışına,
karıncalar toprağı deliyorsa
ve denizler doyuruyorsa hala insanlığı

güneşe giden yollarda yorgun da olsak
sindirebiliyorsak hücrelerimize
sarı sıcağını.....

kollarımızı ardına kadar açıp
seslenelim geleceğe
hala vakit varken.......
...........

sömürüsüzde yaşanabilir barış içinde
sevgiyi ekersek yorgun yüreklere...